„Bez świętości twoje życie byłoby porażką”. To zdanie niepokoi mnie, nurtuje i... prowokuje. Nie chcę zmarnować swojego życia. Szukam własnej drogi do nieba, ale korzystam ze „ściągi”: podglądam tych, którzy mnie wyprzedzili – świętych. A może oni także „podglądają” mnie? Czasami odnoszę wrażenie, że depczą mi po piętach…

Zostałam ochrzczona w małym, wiejskim kościółku. Ksiądz nie był zachwycony imieniem, które wybrali mi rodzice. Stwierdził, że jakieś „ruskie”, nie święte. Gdy się o tym później dowiedziałam, zmartwiłam się trochę, że nie mam swojego patrona. Dobrą więc okazją do uzupełnienia tego braku było bierzmowanie.

Patron
Wybrałam imię „Aniela”, ale… przede wszystkim z sympatii do mojej babci Anielci, do której jestem bardzo podobna. Wiedziałam wówczas, że wśród świętych znajdują się dwie postacie o tym imieniu: św. Aniela Merici (Włoszka) i Aniela Salawa (Polka). Wyboru mojej patronki dokonałam więc ze względów… patriotycznych. Niewiele wówczas o niej wiedziałam.

Z czasem w mojej domowej biblioteczce przybyła jakaś książka opisująca w skrócie jej życie i napisany przez nią „Dziennik”. Stały i pokrywały się kurzem. Postać przedstawiona na okładce – dziewczyna ubrana w ciemną suknię z wysokim, opinającym szyję kołnierzem – odstraszała mnie. Była taka „sztywna” i blada. Toteż wobec Anieli zachowywałam chłodny dystans. Tylko z poczucia obowiązku umieszczałam ją na honorowym miejscu mojej prywatnej litanii do kilkunastu wybranych świętych, którą odmawiałam codziennie rano.

Obcowanie świętych
Dogmat „obcowania świętych” był mi zawsze bliski, a święci pociągali. Aniela przez długie lata musiała „konkurować” z Ojcem Pio i innymi świętymi, których zaparcie siebie dla Boga podziwiałam. Wierzyłam, że mimo pozornej odległości, jaka jest między niebem a ziemią, oni znajdują się bardzo blisko nas, czekając na wezwanie, gotowi w każdym momencie do pomocy. Wiedziałam, że nie modlę się „do świętych”, ale za ich wstawiennictwem, które ze względu na całkowite zjednoczenie z Bogiem ma ogromną moc.

Cieszyła mnie uroczystość Wszystkich Świętych, to, że są w niej również uwzględnieni święci zupełnie nieznani, którzy być może nigdy nie doczekają się oficjalnej kanonizacji. Wyobrażałam sobie, że w niebie w tym dniu panuje ogromna radość, tłumiona być może jedynie tym, że dla wielu osób na ziemi dzień pierwszy listopada jest jednym z najsmutniejszych…

Zawody
Pasjonowały mnie książki hagiograficzne. Ich lektura bardzo mnie zajmowała, a gdy przewracałam ostatnią kartkę… pojawiało się zwątpienie. Wiedziałam, że o własnych siłach nigdy nie dorównam ich bohaterom. Przeszkodą było moje lenistwo (fizyczne i duchowe) i niechęć do podejmowania wysiłku.

Mimo to miałam swoje marzenia i upragniony typ świętości. Byłam przekonana, że świętość jest dostępna dla każdego. Bóg nie powołuje nas przecież do bylejakości: „Bądźcie świętymi jak i Ja jestem święty”. Uwierzyłam, że jeśli On nam to nakazuje, wykonanie takiego zadania jest możliwe. Jednocześnie zrozumiałam, że dotarcie do mety i otrzymanie „palmy zwycięstwa” zależy od wysiłku, jaki włożymy w bieg własnego życia. Wydawało mi się, że nie mam wyjścia: muszę zacząć trenować dążenie do świętości.

Pierwsza pomoc
Zaczęłam prosić świętych o pomoc. W pierwszej kolejności była Maryja, a następnie  św. Józef, Ojciec Pio, Franciszek, Maksymilian… I o ile ja z czasem zapominałam o mojej prośbie, oni pozostawali wierni. Tę pomoc odczuwałam namacalnie. Bóg udzielał mi swoich łask. Dopiero później zrozumiałam, że wiele z nich wyprosili „moi” święci.

Bardzo zaniedbałam Anielę i czułam z tego powodu wyrzuty sumienia. Żeby je zagłuszyć, zaczęłam czytać jej biografię. Byłam wstrząśnięta lekturą. Aniela „nabrała rumieńców” – służąca, do której się uprzedziłam, okazała się być piękną i radosną, a jednocześnie bardzo pokorną dziewczyną, mimo iż Bóg udzielał jej darów niezwykłych, mistycznych. Zafascynowało mnie w niej to, że z determinacją podjęła pracę wewnętrzną, uparcie walczyła ze swoimi wadami, zwłaszcza z gwałtownym usposobieniem. Podczas tej lektury odczułam, że stała mi się bliska. Po raz pierwszy zapragnęłam z całego serca, by stała się moją patronką.

Wstrząsy z Watykanu
Przedstawiłam to moje pragnienie Bogu podczas modlitwy. Po południu włączyłam radio. Nadawano wiadomości z Watykanu. Usłyszałam, że audiencję, która odbyła się tego dnia, Benedykt XVI poświęcił… roli przyjaciół w życiu duchowym, także roli świętych. Papież powiedział, że każdy powinien mieć swojego świętego, czuć jego bliskość poprzez modlitwę i wstawiennictwo, a także starać się go naśladować we własnym życiu. Z radia płynęły słowa:  „Bądźcie pewni, staną się oni dobrymi przewodnikami, którzy pokażą wam, jak coraz bardziej kochać Boga. Będą dla was cenną pomocą na drodze ludzkiego i chrześcijańskiego dojrzewania”. Gdy usłyszałam te słowa, przeżyłam wstrząs. Wiedziałam, że to nie przypadek, że Ktoś mnie prowadzi i zachęca do przyjaźni z Anielą.

Prezent
Ta przyjaźń jest dla mnie darem. Od Anieli zaczynam uczyć się, jak kroczyć drogą do Boga. Nie przyjmuję jej zachowania, postawy jako gotowego wzoru dla mojego życia, ale wybieram to, co jest dla mnie ważne. Cieszę się, że Bóg ceni naszą różnorodność i od każdego oczekuje innego typu świętości.

Dzięki Anieli zaczęłam trenować dążenie do świętości. Kiedy podejmuję jakikolwiek wysiłek, by przełamać siebie, odczuwam radość. To, co kiedyś wydawało się nie do przeskoczenia, okazuje się łatwe. Czasami mam wrażenie, że Bóg oczekuje ode mnie jedynie małego wysiłku woli. Reszty dokonuje On sam (także dzięki wstawiennictwu moich „niebieskich ambasadorów”), obdarzając pokojem i radością. Może nieprzypadkowo zdanie, które do mnie tak często powraca, zauważyłam w małej kapliczce na górskim szlaku? Wspinaczka zawsze wiąże się z wysiłkiem. Jeśli jej nie podejmiemy, nie zachwycimy się pięknem.

Iwona Szkudelska

„Głos Ojca Pio” [66/6/2010]